Op weg naar Kyoto
Onze volgende bestemming is Kyoto. We verlaten Osaka, wat ons goed heeft bevallen. Toch is het altijd weer moeilijk om een plek te verlaten met zulk vriendelijk personeel. Hotel Noum Osaka is een echte aanrader. Vanaf het hotel lopen we met Xan in de draagrugzak in ongeveer acht minuten naar station Temmabashi (天満橋駅). Gelukkig staan er onder 90% van alle borden ook normale letters, anders waren we nooit ergens gekomen. Vanaf Temmabashi kunnen we een rechtstreekse trein pakken van de (KH) Keihan main line. Deze trein brengt ons op slechts 600 meter van ons appartement. Dit blijkt pure toeval, hier hadden wij tijdens het boeken vanuit Nederland geen rekening mee gehouden.Met de Keihan main line naar Kyoto, station Sanjo:
De reis was niet bepaald lang, maar bleek zwaarder (zo'n 20 kilo op je rug) dan verwacht. Nee hoor, het was behoorlijk warm en we hebben blijkbaar net even iets te veel bagage mee om makkelijk van plaats naar plaats te reizen. Dat alles maakte het best vermoeiend en we hebben eigenlijk niet meer zoveel gedaan deze dag. Een wandeling langs rivier Kamo, wat foto's gemaakt van de omgeving en wat gegeten in Shinkyogoku Shopping Street. Een rits overdekte winkelstraten met gezellige winkeltjes en restaurants. Om echt van de cultuur en Japanse kookkunsten te kunnen genieten eindigt familie Koelewijn bij Makudonarudo (マクドナルド) of afgekort Makudo de Japanse benaming voor McDonalds.
Rivier Kamo:
Shinkyogoku Shopping Street:
Wat te doen bij minder weer?
De weersvoorspelling voor de volgende ochtend is beduidend minder en we besluiten daarom om een rit te maken met een speciale trein, de Sagano Romantic Train. Kaartjes waren makkelijk online te bestellen en hier vind je gelijk meer informatie over deze bijzondere trein. Het is niet alleen een hele mooie trein, het heeft ook een goed bouwjaar.Sagano Romantic Train:
Tegenover ons in de trein zit een ouder stel uit Australië, we raken aan de praat en vertellen waar we vandaan komen. Uit haar handtas haalt de vrouw een koala beer sleutelhangertje met op zijn shirt geschreven I♥Australia en ze geeft deze aan Xan. Daarna was ze ook zo vriendelijk om een foto van ons drie te maken. Weer een leuke herinnering.
We♥Japan (& Australia):
Gelukkig de zon breekt door!
Niet ver van de Sagano-trein ligt Arashiyama Bamboo Grove (of Bamboo Forest). Zodra je het pad binnenstapt en omringd wordt door de torenhoge, dikke bamboestengels, voelt het alsof je even in een andere wereld bent beland. Xan lag weer eens lekker te slapen in de kinderwagen, dus hadden Cynthia en ik eindelijk eens tijd om samen foto's te maken.Arashiyama Bamboo Grove:
Shinto-heiligdommen
Onze derde dag en laatste volledige dag in Kyoto gaan we eropuit en deze zit daarom ramvolgepland, misschien hadden we een dagje langer moeten boeken. Maar ja, we beginnen bij één van de - zo niet dé - bekendste shinto-heiligdommen van Japan: Fushimi Inari Taisha. Deze hebben jullie vast wel eens voorbij zien komen op internet of TV. Het is vooral beroemd vanwege de eindeloze rijen felrode torii-poorten (鳥居) die zich in lange gangen over de heuvel slingeren.Deze traditioneel Japanse poorten kom je door heel Japan tegen bij shinto-heiligdommen. Ze markeren symbolisch de overgang van de gewone wereld naar een heilige plek. Het wordt in Japan gewaardeerd als je je respectvol gedraagt na het passeren van zo’n poort. Veel mensen buigen lichtjes voordat ze eronderdoor lopen — een klein gebaar van respect. Niet iedereen doet dit, maar het is mooi om te zien dat ook toeristen stilstaan bij deze traditie. Zeker als je het vergelijkt met het gemiddelde Europese vakantiegedrag.
Fushimi Inari Taisha Shrine:
Na het bezoeken van Fushimi Inari was het tijd voor Kiyomizu-dera, een tempel die je eigenlijk niet kunt missen in Kyoto. De klim was pittig, maar niet te lang, en de straatjes onderweg waren gezellig met houten huisjes, winkels met mochi en plekken waar je een kimono kunt huren. Ja, het was toeristisch, maar dat maakt het niet minder charmant. Er hing een relaxte sfeer, met overal mensen die genoten van het mooie weer en de omgeving. Toen we boven kwamen, hadden we een prachtig uitzicht over de stad.
Kiyomizu-dera (清水寺) pagode:
Ik zag een jonge meid in kimono, perfect gekleed voor de gelegenheid, vlak bij een bloesemboom. Het was het ideale plaatje van Kyoto in de lente, en ik kon het niet laten om een foto te maken. Ik vond hem wel goed gelukt, wat vind jij?
Kiyomizu-dera is trouwens niet zomaar een tempel — het staat sinds 1994 op de UNESCO Werelderfgoedlijst. En als je daar staat, dan begrijp je ook waarom. Echt een "wow" momentje voor Cynthia en mij.
Kimono in Kiyomizu bloesemtuin:
Deze dag had ik Xan op mijn rug in de draagrugzak. We wisten dat er veel trappen op het programma stonden, en een buggy is dan niet bepaald handig. Na het bezoeken van de shrine en de tempel besloten we even met de Keihan-lijn terug naar ons appartement te gaan om de buggy op te halen. We hadden geen trappen meer op het menu, dus wel zo makkelijk voor de rest van de dag, dachten we.
Eenmaal daar aangekomen, was het tijd om uit te zoeken hoe we de volgende dag naar Tokyo zouden gaan. Thuis hadden we al gezien dat we de Shinkansen (bullet-train) konden nemen, maar verder hadden we nog niet helemaal uitgevogeld hoe en wat. Gecombineerd met de vermoeidheid van de dag hebben we iets te veel tijd genomen om alles goed uit te zoeken, waardoor we helaas net te laat aankwamen bij Nijō Castle (二条城), ons laatste geplande bezichtiging in Kyoto.
Dat was wel even jammer, maar ja, na een week van gemiddeld 20.000 stappen per dag met een kleine meneer op de rug zat voornamelijk ik er even doorheen. Het had echter wel een voordeel: we hadden nu de tijd om Pontocho Alley nog eens te zoeken. Die waren we op de eerste dag per ongeluk voorbijgelopen, maar nu hadden we eindelijk tijd om dit met lampionnen versierde straatje te verkennen.
Pontocho Alley (先斗町):
Tijd om de koffers te pakken en klaar te maken voor onze volgende bestemming Hakone.